O książce: "Jeszcze niedawno, Eragon, Smoczy jeździec, był biednym synem farmera, a jego smoczyca Saphira, jedynie błękitnym kamieniem w lesie. Długie miesiące treningów i bitew przyniosły zwycięstwa i nadzieję, ale także wielkie straty. Mimo to, najważniejsza bitwa ciągle przed nimi: czeka ich ostateczna rozgrywka z Galbatoriksem. Kiedy to już nastąpi, będą musieli być wystarczająco silni, aby go pokonać. Bo jeśli nie oni, nikt nie podoła temu zadaniu. Nie będzie też drugiej szansy. Smok i jego jeździec zaszli dalej niż ktokolwiek mógł przypuszczać, ale czy uda się im obalić złego króla i przywrócić sprawiedliwość w Alagaësii. I jeśli nawet, to za jaką cenę? Nadzwyczajne uwieńczenie bestsellerowego cyklu Dziedzictwo. Najbardziej oczekiwana książka roku. "
Fabuła opowiada o wydarzeniach dziejących się zaraz po ty które zakończyły "Dziedzictwo Tom I", książka rozpoczyna się rozdziałami poświęconymi Nasuadzie oraz jej rozmowach z Galbatorixem, akcja płynnie przechodzi pomiędzy trzema postaciami czyli, Eragonem, Nasuadą i Roranem, dzięki temu widzimy rózne wydarzenia dziejące się w tym samym czasie jak również poznajemy poglądy bohaterów na konkretne sprawy. Powieść spełniła moje wymagania, wyjaśniła większość wątków w tym słynny wątek skały kuthian, opis pobytu Eragona na Vroengardzie jest bardzo dobry a opis zdobywania Ilirei obfituje w wiele akcji dzięki czemu można naprawdę wczuć się w czytaną opowieść...
Bohaterowie w tej powieści są świetnie wykreowani i pełni życia co sprawia że bardzo łatwo jest czytelnikowi utożsamić się z nimi oraz przeżyć przygody razem z Eragonem, Aryą i Saphirą. Czarne charaktery też są świetnie przedstawione a walki pomiędzy dobrem a złem są zjawiskowe i oszałamiające.
Polubiłem też rozdziały poświęcone Nasuadzie i Roranowi gdyż pokazują dwie odmienne postacie o stalowych charakterach z których każda toczy własną batalię, w przypadku Rorana jest to batalia miecza, a w przypadku Nasuady batalia umysłu...
Język powieści jest typowo młodzieżowy co ułatwia znacznie odbiór tekstu i pozwała cieszyć się lekturą i przygodami bohaterów bez zbędnego bólu głowy i wyszukiwania co trudniejszych słów w słowniku;)
Na okładce jak zwykle znajduje się smok tym razem zielony co automatycznie nasuwa czytelnikom znającym serię skojarzenie z ostatnim istniejącym smoczym jajem które też jest zielone, jednak liczyłem ze okładka będzie choć zmieniona kolorystycznie by odróżniała się od tomu pierwszego, tak się jednak nie stało co zmusza niestety do czytania napisów na okładce:)
Podsumowując "Dziedzictwo Tom 1" mogę polecić każdemu kto szuka dobrej rozrywki i ciekawej historii która pomoże mu uwolnić się od codzienności;)
Fabuła: 10/10
Bohaterowie: 10+/10
Język: 10/10
Okładka: 8/10
Moja Ocena: 10-/10
Autor: Christoper Paolini
Tytuł: Dziedzictwo Tom II
Seria: Dziedzictwo
Tłumaczy: Paulina Braiter
Liczba stron: 480
Wydawnictwo: MAG
Data wydania: 25.01.2012
Polecam:
Wydawnictwo Mag
Dziedzictwo na Facebooku
Dziedzictwo Trailer
,, Dziedzictwo Tom II " Otrzymałem od Wydawnictwa Mag Dziękuję Bardzo:)
Muszę powiedzieć, że pocieszyłeś mnie swoja recenzją :) Po przeczytaniu poprzedniego tomu, obawiałam się, że ta część będzie równie słaba. Teraz znowu mogę niecierpliwie oczekiwać kiedy dorwę ją w swoje ręce :D
OdpowiedzUsuńCałym sercem uwielbiam tę książkę. Myślę, że Paolini kreując tak niesamowity świat, zrobił naprawdę dobrą robotę. Dlatego podpisuję się pod Twoją recenzją i polecam wszystkim :)
OdpowiedzUsuńZ kilkoma stwierdzeniami w recenzji zgodzić się nie mogę, a już na pewno nie z oceną końcową.
OdpowiedzUsuńWięc może zacznę od świata przedstawionego:
jest on dobrze wykreowany lecz bynajmniej nie oryginalny - jest sklejką innych światów stworzonych dużo wcześniej przez takich autorów jak Tolkien, McCaffrey.
Jeśli chodzi o bohaterów, to w większości są oni nawet strawni, ale...
Postać Rorana jest zdecydowanie przesadzona, wieśniak bez dużej wiedzy o walce nie tylko pokonuje 100iluś wojowników, to jeszcze zabija Raza'ca, a o dziwo w ostatnim tomie pokonuje Barsta (czy jak on tam się zwał), a Królowa elfów z kilkuset letnim (albo i tysiącami lat) doświadczenia w walce i magii nie dała mu rady?
Ktoś powie, że Roran wziął go na sposób i dlatego wygrał.
To ja jeszcze raz spytam, a królowa z takim doświadczeniem na to nie wpadła? Idiotka czy cóś?
Żeby nie było, że tylko narzekam - jedną z najlepszych postaci wykreowanych przez autora jest Angela, została pokazana w sposób ciekawy, ciągle zaskakuje czytelnika czymś nowym i jest tajemnicza,może nawet za bardzo, aż zacząłem się zastanawiać czy nie jest wcieleniem jakiegoś bóstwa (jej przepowiednie sprawdzają się w 100% i wie rzeczy, których wiedzieć nie powinna).
Biorąc pod uwagę wiek autora można spokojnie powiedzieć, że pierwsze tomy serii były genialne. Niestety ostatni tom, a raczej 2 są co najwyżej przeciętne.
O ile dużo można wybaczyć, i na jeszcze więcej patrzeć z przymrożeniem oka, to zakończenia takiego jakie nam autor zafundował wybaczyć się nie da. Już dawno się tak nie rozczarowałem.
Nie dość, że czytając je mam wrażenie, że to nieudolna kalka (jak by ktoś nie czytał - Władca Pierścieni), to jeszcze absolutnie niczym nie zaskakuje.
Jeździec i królowa w jednym? Ona (Arya) może, ale Eragonowi to już nie wolno, bo nie wypada, bo Jeździec nie powinien być władcą?, itp. itd.
Było by ciekawiej gdyby autor się zdecydował na jedno.
Można by więcej błędów i niedociągnięć wytykać ale...
Ocena 5/10
Ocena serii 7/10